Μια φορά κι έναν καιρό, στη Γη, τον πλανήτη του νερού, έπεσε μεγάλη ξηρασία. Οι πέτρες, τα φυτά, τα ζώα και οι άνθρωποι –όλα– ήταν στεγνά και διψασμένα. Κι ο αέρας, θερμός σαν ανάσα δράκου, δεν παρηγορούσε.
Μια φορά κι έναν καιρό, σαν πάντα, σαν τώρα, δεν υπήρχε νερό, ήτανε κρυμμένο, φοβισμένο, κακιωμένο. Όμως κατάφεραν να το βγάλουν στο φως το παιδί και το φίδι – ήρωες ταπεινοί και μαζί παντοδύναμοι, γιατί ήταν αθώοι (τόσο που να μερώσουν τις νεράιδες), γιατί ήταν γενναιόδωροι (τόσο που ν’ αψηφήσουνε τον θάνατο), γιατί, παρότι ανόμοιοι, ήτανε φιλιωμένοι. Όταν η ελπίδα του κόσμου, η νέα γενιά, καταλάβει πως ο μόνος δρόμος για τη ζωή είναι η αγάπη στη φύση που την περιβάλλει, τότε θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς μπορεί καλύτερα…