Στέκοµαι µπροστά στον καθρέφτη. Κοιτώ το είδωλό µου στα µάτια. Προσπαθώ να διακρίνω πίσω από τη σκούρα τους ίριδα. Να απαριθµήσω αυτά που ήξερα για µένα, να θυµηθώ ποιος ήµουν, να επιβεβαιώσω ότι αυτός που ήµουν είµαι ακόµα. Ήµουν απαθής και αδιάφορος µε όσους δεν ανήκαν στην κλίκα µας. Εγωιστής και αλαζόνας. Μισούσα οτιδήποτε ξένο, διαφορετικό. Χλωµιάζω. Τα χείλια µου τρέµουν. Έρχοµαι αντιµέτωπος µε µια δύσκολη συνειδητοποίηση. Με µια άσχηµη αλήθεια. Πώς έγινα έτσι; Ήµουν τόσα πράγµατα και τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν ήµουν πραγµατικά εγώ. Τίποτε απ’ όλ’ αυτά δεν είµαι πια. Και τότε, ποιος ήµουν; Ποιος είµαι στ’ αλήθεια;