ΑΡΗΣ: Τίτα…;
ΤΙΤΑ: Ναι;
ΑΡΗΣ: Εσύ θυµάσαι από πριν να γεννηθείς άµα ήξερες ότι θα γινόσουνα κορίτσι;
ΤΙΤΑ: Όχι.
ΑΡΗΣ: Θυµάσαι άµα διάλεξες εσύ τι θα γίνεις;
ΤΙΤΑ: Όχι, δε θυµάµαι… Εσύ θυµάσαι;
ΑΡΗΣ: Ούτ’ εγώ! Άρα µπορεί και να µην το διαλέξαµε εµείς!
ΤΙΤΑ: Ναι, µπορεί!
ΑΡΗΣ: Άρα αφού δεν το διαλέξαµε εµείς… γιατί µαλώναµε;
ΤΙΤΑ: ∆εν ξέρω… (Παύση) Κι άµα το διαλέξαµε; Πάει να πει πως πρέπει να µαλώνουµε;
ΑΡΗΣ: Ε; (το σκέφτεται) Όχι… ∆ίκιο έχεις! Και πάλι δεν πρέπει!

«… έξυπνοι διάλογοι, µεγάλη δόση χιούµορ… Υπάρχουν ανατροπές, εκπλήξεις, ευρήµατα και ένα θέµα... στην κόψη του ξυραφιού, που καταφέρνει να ισορροπήσει άψογα έχοντας τις σωστές δόσεις. Παρόλο που η αρµονική συνύπαρξη των δύο φύλων φαίνεται κάπως µεγαλίστικο θέµα, αφορά άµεσα και τις µικρότερες ηλικίες, αφού τα παιδιά αποδεδειγµένα µπαίνουν πολύ νωρίς στο παιχνίδι…Πρέπει να παραδεχτούµε ότι µικροί και µεγάλοι δυσκολευόµαστε να καταλάβουµε το αλλιώτικο… Γι’ αυτό… “Αν εσύ… ήµουν εγώ!”, έστω και για µια στιγµή… Θα περνούσαµε καλύτερα».
Ηρώ Tριγώνη, Το παιδί µου κι εγώ

«Το <Αν εσύ.... ήµουν εγώ> αφηγείται µε ειρµό και µε τα µέσα της κωµωδίας µια ιστορία της τραγωδίας της ανισότητας άνδρα/γυναίκας, υποδεικνύοντας τη δυνατότητα συνεργασίας και συντροφικότητας. Σε ένα σύγχρονο διαµέρισµα (κλουβί, παρά τον πολύχρωµο οίστρο της σκηνογράφου), δύο αδέλφια-έφηβοι ασκούνται από νωρίς στην πάλη των φύλων, µιµούµενοι το πιο ευχερές παράδειγµα: τη φαγωµάρα των γονιών τους. Η φαεινή ιδέα ανταλλαγής ρόλων για ένα διάστηµα, εν είδει παιχνιδιού, σπάζει τα κοινωνικά στεγανά και αποφέρει αµοιβαία κατανόηση του κόσµου του άλλου, ειρήνη και τάξη».
Σωτηρία Ματζίρη, Eλευθεροτυπία